నాకేం కావాలో నాకే తెలియట్లేదు.
జీవితాన్ని ఇలా గందరగోళంతోనే ,నాకంటూ ఇది కావాలి అని
నిక్కచ్చిగా తెలుసుకునే లోపలే తెల్లారిపోయేలా ఉంది.
ఇందులో కాలు,అందులో చేయి,ఉంకోదాంట్లో మూతి పెడితే, మొత్తానికి మునిగిపోతాం.
ఈ ముక్క చిన్నప్పుడే అమ్మ చెప్పింది.
కాని ఇప్పుడు మటుకు చెప్పటం లేదు.
స్వతాహాగ నిర్ణయాలు తీసుకునే వయసొచ్చిందని ఉద్దేశం కాబోలు!
అసలు నాకేంటి, అమ్మానాన్న లే ఓ రకంగా గందరగోళం సృస్టిస్తున్నారు అని నిందను నెట్టేస్తున్నాను.
ఆశలెక్కువా,పీకకు ఏది పడతాదో తెల్సుకోలేకపోడం;
వెరసి వార్తాపత్రిక లో ఏది ఇస్తే దాని పట్టుకు వేలాడటం,
మనకు పుర్తిగా దేని గురించీ తేలీకపోడం ,అమాయకత్వం.
పక్కవాళ్ళను చూసి ,వాళ్ళ మాటలకు విలువను ఇచ్చి;మనకేది
నచ్చుతుందో, దేనికి మనం పనికొస్తామో తెల్సుకోటం లేదు.
ఒక గమ్యం అనేదే స్పష్టంగా నిర్దేసించుకోలేనప్పుడూ,
దాని కోసం పాటుపడటం,తెగించటం ఎలా సాధ్యపడుతుంది?
ఏది ఏమైనా ఒకటి రెండేళ్ళు పోయినా పర్లేదు;నాకిదే సరైంది;నేను ఇందుకోసమె పుట్టాను,
దీనికే పనికొస్తాను అని దృఢ నిశ్చయం చేసుకోవాలి.
జీవితం కోసం జీవితం లోని ఓ రెండేళ్ళు పోయినా పర్లేదు.
జీవిత లక్ష్యం కోసం కొన్ని పణం గా పెట్టలేనప్పుడు,
మనకి మనమే తృణప్రాయం ఐనప్పుడు,
భయాందోళనలతో ఎటూ పోలేక, సతమతమవ్తున్నప్పుడు,
భుజం తట్టే వాడులేకపోయినా,
బెరుకూ-బెంగా లేకుండా,
ఇది నిశ్చయం,
ఇది నాదే!
ఏదేమైనా కూడా; అని గట్టిగా
నాలో నేను చెప్పుకునేదెప్పుడో?
ఏంటో!రకరకాలుగా పుర్రెలో పురుగు తొళిచేస్తుంది.
విధానం తేల్చుకోలేక నాలో నేనే నాతో నేనే,వందల విధాలుగా
పొట్లాడుతున్నాను. తర్కానికీ,మనసుకీ,వయసుకీ,
తగ్గదేదో తెలీక,తికమకలో కాలాన్ని ఖూనీ చేస్తున్నాను అనే
అపరాధభావనతో ,క్షణక్షణం నరకం అనుభవిస్తూ బతుకీడుస్తున్నాను!!
జీవితాన్ని ఇలా గందరగోళంతోనే ,నాకంటూ ఇది కావాలి అని
నిక్కచ్చిగా తెలుసుకునే లోపలే తెల్లారిపోయేలా ఉంది.
ఇందులో కాలు,అందులో చేయి,ఉంకోదాంట్లో మూతి పెడితే, మొత్తానికి మునిగిపోతాం.
ఈ ముక్క చిన్నప్పుడే అమ్మ చెప్పింది.
కాని ఇప్పుడు మటుకు చెప్పటం లేదు.
స్వతాహాగ నిర్ణయాలు తీసుకునే వయసొచ్చిందని ఉద్దేశం కాబోలు!
అసలు నాకేంటి, అమ్మానాన్న లే ఓ రకంగా గందరగోళం సృస్టిస్తున్నారు అని నిందను నెట్టేస్తున్నాను.
ఆశలెక్కువా,పీకకు ఏది పడతాదో తెల్సుకోలేకపోడం;
వెరసి వార్తాపత్రిక లో ఏది ఇస్తే దాని పట్టుకు వేలాడటం,
మనకు పుర్తిగా దేని గురించీ తేలీకపోడం ,అమాయకత్వం.
పక్కవాళ్ళను చూసి ,వాళ్ళ మాటలకు విలువను ఇచ్చి;మనకేది
నచ్చుతుందో, దేనికి మనం పనికొస్తామో తెల్సుకోటం లేదు.
ఒక గమ్యం అనేదే స్పష్టంగా నిర్దేసించుకోలేనప్పుడూ,
దాని కోసం పాటుపడటం,తెగించటం ఎలా సాధ్యపడుతుంది?
ఏది ఏమైనా ఒకటి రెండేళ్ళు పోయినా పర్లేదు;నాకిదే సరైంది;నేను ఇందుకోసమె పుట్టాను,
దీనికే పనికొస్తాను అని దృఢ నిశ్చయం చేసుకోవాలి.
జీవితం కోసం జీవితం లోని ఓ రెండేళ్ళు పోయినా పర్లేదు.
జీవిత లక్ష్యం కోసం కొన్ని పణం గా పెట్టలేనప్పుడు,
మనకి మనమే తృణప్రాయం ఐనప్పుడు,
భయాందోళనలతో ఎటూ పోలేక, సతమతమవ్తున్నప్పుడు,
భుజం తట్టే వాడులేకపోయినా,
బెరుకూ-బెంగా లేకుండా,
ఇది నిశ్చయం,
ఇది నాదే!
ఏదేమైనా కూడా; అని గట్టిగా
నాలో నేను చెప్పుకునేదెప్పుడో?
ఏంటో!రకరకాలుగా పుర్రెలో పురుగు తొళిచేస్తుంది.
విధానం తేల్చుకోలేక నాలో నేనే నాతో నేనే,వందల విధాలుగా
పొట్లాడుతున్నాను. తర్కానికీ,మనసుకీ,వయసుకీ,
తగ్గదేదో తెలీక,తికమకలో కాలాన్ని ఖూనీ చేస్తున్నాను అనే
అపరాధభావనతో ,క్షణక్షణం నరకం అనుభవిస్తూ బతుకీడుస్తున్నాను!!
